Jesień. W świecie roślin i zwierząt czas gromadzenia zapasów energetycznych przed zimą. Idąc tym tropem i robiąc swój bilans, nawet jako ta, która była pierwsza do zagrożenia z przedmiotów ścisłych, wiem, że w tym roku wszelkie zapasy wyczerpałam już na początku lata, a z jego końcem wkroczyłam na wielocyfrowy debet. Kolejny raz zbieram zgliszcza i próbuje lepić coś z niczego. I oto ja, w wersji wyjściowo-spacerowej. Najlepsze z wydań na jakie było mnie ostatnio stać. Spokojnie, nie jest aż tak dobrze, że mogę uciec przed zimą w tereny okołorównikowe, a w dziedzinie sport i podróże wciąż króluje u mnie batalistyka szpitalno-pacjencka. Jednak spacer w wersji odmiennej niż wybieg włodarzy trotuaru, (gdzie jedna część załogi robi, a druga zbiera psią kupę z chodnika) bywa radosnym osiągnięciem. I choć coraz częściej odnotowuje alarmowanie o autentyczność w necie, to wierzcie lub nie, ale jeśli jeszcze mam jakiś wybór co tu wrzucam, to wolę nie przewijać tylko do bólu realistycznych pamiątek z tego co ostatnio ze mną się działo. Kilka tu zostawiłam i obawiam się, że kolejnych okazji ku temu nie zabraknie... Nawet jeśli zarzuci mi się przez to brak autentyzmu, to i tak wolę wrzucać te przyjemniejsze obrazki. Po co? Może żeby poczuć się choć trochę mniej udupiona. Może, żeby to co rządzi moim ciałem nie zdominowało mojej głowy. Na pewno znalazłabym więcej pokemonów w szufladzie ze skarpetami, niż takich chwil jak te ze zdjęć. Może też dlatego celebruję bardziej. Ale to też mój autentyczny sposób bycia tutaj. Bo jak ktoś rzecze, że prawdziwe życie da się regularnie wykładać na Instagramach to znaczy, że albo duży fart go musiał spotkać i zapasy przed zimą robią się same, albo dobijanie samego siebie i otoczenia mieści się w jego zakładce "hobby". Jeśli się czymś dzielisz to dziel się tym z czym sam czujesz się dobrze. Jak wolisz siebie mając ogolone pachy to nie idź ślepo w ideologie o tym, że masz być jak Ewa z raju bo tak jest naturalnie. Jeśli robisz foty pięknych miejsc, ale też lubisz je obrobić i pobawić się w programy graficzne, to nie czuj się oszustem. Nie dajmy się zwariować. Bycie w zgodzie ze swoim poczuciem estetyki nie umniejsza autentyczności.
"Poradzi sobie...Przeszła już tyle... Jest silna..." Słysząc to zawsze trochę więdnę w środku, wiedząc, że znów czeka mnie samotny survival, którego finału nigdy nie jestem w stanie przewidzieć. Jak to jest kolejny raz z rzędu upadać? Problem w tym, że nigdy nie jest do końca tak samo… I jak ktoś mnie pyta skąd czerpię siłę, to sama sobie zadaję pytanie, a czy ja w ogóle mogłabym tej siły nie mieć? I wtedy staje się jasne. Nie, bo od chwili słabości do uznania, że się poddałam jest ultra cienka granica. Nie, bo od strachu i bezsilności gdy puszczą nerwy, jest o krok do uznania tego za przejaw histerii. Nie, bo jeśli stracę nad sobą kontrolę, mogę w moment stać się wariatką, a są sytuacje i miejsca gdzie tego się nie wybacza. Za to od skrawków normalności, uśmiechu czy żartu jest rzut beretem do uznania, że wszystko jest dobrze, a może wcale nie było aż tak źle? To co pokazują blizny i sińce bolało, choć nie tak bardzo jak to czego już pokazać nie umiem. Tego, że tracę fundamenty czegoś w co zawsze wierzyłam. Tego, że mimo doświadczeń muszę stale czegoś dowodzić, tłumaczyć, będąc coraz bardziej pewna, że w życiu nie wygrywa prawda, a sprawiedliwości próżno szukać tam gdzie winna być na pierwszym miejscu. I żeby przetrwać w tym cyrku nie mogę tak po prostu być sobą, czasem muszę być jedną z małp bo padnę na deski prędzej niż zdążę zacisnąć zęby przygotowując się na kolejny cios. Nie ma już we mnie marzeń. Przestałam planować i niczego nie oczekuje. Zrozumiałam, ze na tak niewiele rzeczy mam wpływ, a niektórzy nie są lojalni wobec mnie, tylko wobec własnych potrzeb związanych ze mną. I nie mam wyboru, albo łykam żal idąc wątpliwą ścieżką albo w imię wartości prowadzę się na samo dno... I wierzcie mi, to nie jest siła, to nie uszlachetnia, nie wzmacnia… To co wielu uznaje za bycie silnym to reakcja na sytuacje, kiedy po prostu zostaje się postawionym w pozycji, w której nie ma innego wyjścia. Ostatnio moja twarz i słowa nie umią przekazać tego jak jest, więc dziś może chociaż moje ciało powie coś więcej.
Dobre wspomnienia czasem rodzą się miedzy słomą, a widłami.🔱🌾 I choć od urodzenia zasiedlam sobą teren wiejski zaliczając przydrożne rowy by minąć się z jakimś bizonem, to prawdziwą wieś poznałam na wakacjach spędzanych z kuzynkami u Babci.👵👭 Bieganie po ściernisku, przejażdżki 30tką, 🚜spanie w stodole,🏚️ ucieczka przed wściekłym indorem,🏃♀️🦃 czy picie świeżo wydojonego mleka,🍶🐄 to wspomnienia, które na dobre zarzuciły złotą kotwicę w głowie.⚓💛 Ostatnio się zczaiłam, że sesja z belą to jakaś instaplaga, ale mijając okoliczne pola nabrałam niepohamowanej ochoty by wziąć na plecy Wieśka i wdrapać się na taką.🧗Jak widać z nas dwojga tylko Wiesiek jest wysportowany, ale tak się skamuflowal w tym słomianym plecaku, że nie wiem czy się liczy. 🤔Tak czy inaczej miło było znów przejść się po strzelającym pod butami ściernisku, odświeżając w głowie wspomnienia o czasach kiedy największym zmartwieniem było to, czy w turbówce nie powtórzy się ta sama fura. 🏎️😬Choć możliwościami, jeszcze bardziej niż upływem czasu jestem odległa od tamtych wspomnień, to jestem też wdzięczna za skrawki normalnego dzieciństwa, kiedy jeszcze dżumy tego świata były dla mnie tematem z niezbadanej galaktyki. 🌌
.
#wieś #słoma #wspomnienia #lato #lato2019 #żniwa #sierpień #bela #countrygirl #village #memories #dziecinstwo #beztroska #countryside #summer #zboże #wheat #polskawieś #dziewczyna #plecak #kapelusz #słońce #natura #napolu #żywieniepozajelitowe #wdzięczność
Niezależnie od tego jak dobrze zaczął się dzień chorując przewlekle w drodze wydarzyć może się wszystko.🤷🏻♀️Czasem spadnie cukier, czoło obleje zimny pot, a ciałem rzucą dreszcze.😓Musisz szybko zaparkować, wezwać kogoś kto Cię zgarnie, lub przeczekać by móc ruszyć dalej. Czasem spieszysz znaleźć dogodne miejsce i odłączyć się od aparatury, której nie marzyłaś targać ze sobą.😨Czasem liczą się sekundy by znaleźć toaletę i nie narobić w różowe szorty. 🚾🏃 Czasem serio, nie potrzebujesz robić pieszo maratonów by spalać cudem odzyskane po wyniszczeniu kilogramy.😪To niektóre z moich czasem, ale inni mają też swoje: wbić insulinę, zażyć szybko lek, ogarnąć stomię i wiele innych. Ale czasem też, chcesz tak zwyczajnie zrobić coś dla siebie. Nie dlatego, że jesteś chory, ale dlatego, że jesteś też człowiekiem. Czasem coś kupić, zrobić tatuaż, pójść do teatru, fryzjera albo cholera no, ubrać coś extra.👗👠 Jak już wyklapało się dekady po szpitalnych kafelkach w kubotach i drechu, to choć raz od wielkiego dzwona, bo nie puchną Ci giry, masz chęć odjebać bucik, włosy, czy sukienkę. I może nie jak kiedyś, niczym prawdziwy kaskader pobiec w szpilach w kocie łby na starówkę, ale zrobić parę kroków, a idąc poczuć się elegancko, poczuć się choć trochę mniej źle. A tu jeb, z Passata obok wylewa się Janusz i krzyczy "LOLITKA-INWALIDKA, chyba umysłowa."😶😐😑 Pewna grupa osób postrzega na pozór zdrowo wyglądających chorych parkujących na miejscu dla niepełnosprawnych jako bandytów, na których trzeba z miejsca wylać wiadro pomyj. Wiem, nie mogą wiedzieć, że mam rurkę w sercu, a godzinę temu wbiłam sobie zastrzyk w udo, że w kwiecistym plecaku mam pompę z kroplówką. No nie mogą. Ale mogą milczeć, własnie dlatego, że nie wiedzą. Jasne, nadużyć na tym polu nie brakuje. Z tych miejsc korzysta masa ludzi nieuprawnionych, ale jeśli masz wątpliwości, proszę: najpierw po prostu zamilcz🤫 potem dyskretnie zerknij czy karta parkingowa jest za szybą,♿ jeśli nadal silnie wątpisz czy nie jest po zmarłym dziadku👴⚰️, możesz zgłosić to właściwym służbom celem weryfikacji.👮 Nie sądź sam, nie atakuj słowną wiązanką.🗣️✖️ W imieniu swoim i innych niewidzialnie niepełnosprawnych dziękuję.🙏
Usłyszałam ostatnio w radiu taką kołczo-nutę: "Kiedy wszystko jest nie tak, kiedy halny wieje wiatr, dumnie jak u wielkich dam głowa w górę".🎶 No to próbuję, nie? Wiecie, na potrzeby foto klatki zawsze jakoś idzie ogarnąć te pozory tryskającego szczęścia.😁🙄Ale tak serio, to nie do końca taka mistyfikacja. Jest powiew radości! Po pierwsze, niedawno wymknęłam się spod wycieczkowej klątwy faraona szpitalnego all inclusive.🏥👋 Po drugie, nie jest mi zimno.🔆😎 Po trzecie, żeby dojść do tego drewnianego siedziska musiałam pokonać pieszo parking i schody, co oznacza istotny zryw kondycyjny w porównaniu do 3 metrów z wyra do WC.🏋️♂️🤸♀️ Po czwarte, pies się cieszy, że pani wróciła i vice wersja.🐶😻
.
Mędrcy internetów mawiają: słuchaj sygnałów swojego ciała⚠️👂, ale mi ten hałas poważnie kaleczy uszy,😵więc na razie wolę być tak jakby trochę głucha.🙉 Oczywiście niespecjalnie polecam mieć gdzieś targające klatą zaburzenia rytmu serca, różne nienaturalne krwawienia z ciała, czy przypadkowe blackouty, ale skoro poraz osiemdziesiąty dziewiąty nie ma pomysłów dlaczego, ani sposobów jak, osobiście na moment składam broń w potyczce z tym widmo wrogiem, by oddać się nirvanie służącej o wiele lepiej niz kolejne medyczne letnisko.
.
#olewamlubiętęrobotę #absolutnie #sorryboys #nirvana #lublin #lublingirl #letitgo
